Fiona Venekamp werkt sinds 2016 als begeleider AMV bij Parlan. Machtig mooi werk vindt ze het. Geen dag is hetzelfde. Maar het belangrijkste is dat ze een groot verschil kan maken voor vluchtelingkinderen die alleen, zonder hun ouders, in Nederland zijn beland. En daar wordt ze gelukkig van.
“Ik werk als begeleider AMV bij Parlan. AMV staat voor alleenstaande minderjarige vluchteling. Dat zijn jongeren die hun land zijn ontvlucht en alleen naar Nederland zijn gekomen. Ze komen van over de hele wereld. Uit Ethiopië, Soedan, Afghanistan, Jemen, Eritrea, Syrië. We vangen ze op en begeleiden ze. In Schagen begeleid ik vier jongens, in Alkmaar vier meiden. Ze wonen met elkaar in een rijtjeshuis. Daarnaast begeleid ik jongeren van 18+ tot zij op zichzelf kunnen wonen of met hun familie herenigd worden.
We helpen die jongeren met opgroeien en zelfstandig worden. Zoals je dat met je eigen kinderen doet. We hebben gesprekken op school, we gaan met ze mee naar een sollicitatie, we helpen ze met hun belastingaangifte, we leren ze gezond eten koken of hun kamer schoonhouden. Je doet het voor, je doet het samen en dan moeten ze het zelf doen. Zo pak ik het aan. Op jonge leeftijd moeten ze al op eigen benen staan. Dus ik ga heel gericht en praktisch te werk. Daar hebben ze het meeste aan.
“Je wordt nog wel eens verrast”
Inmiddels werk ik zeven jaar bij Parlan. Ik ben begonnen toen de grote stroom vluchtelingen vanuit Syrië en Eritrea op gang kwam en we een afdeling AMV opzette. Ik kijk met plezier terug op die tijd. Het was voor iedereen nieuw, we moesten het samen uitvinden. Je had collega’s uit verschillende werkvelden. We hadden een jurist, agent en wiskundeleraar in ons team. We vulden elkaar aan en vroegen elkaar om raad. De een is beter bekend met juridische kant van IND-procedures, de ander beter in het voeren van moeilijke gesprekken met een jongere.
Het werk is superleuk. Het is veelzijdig, dynamisch, leerzaam en boeiend. Je hebt te maken met gewone jongeren die in een ongewone situatie terecht zijn gekomen. Ze hebben allemaal hun eigen verhaal. Wat ik gaaf vind, is dat je met verschillende culturen in aanraking komt. Je leert met een open blik naar de wereld kijken. En je wordt nog wel eens verrast. Dan ligt er ineens gras en popcorn op de vloer als je in huis komt. Dat heeft te maken met feestdagen die Eritrese jongeren (Koptische christenen) vieren. Leuke momenten zijn dat.
“Nu is hij dakdekker en praat ie als een bouwvakker”
Het mooiste is natuurlijk dat je die jongens en meiden kunt helpen hun weg te vinden in onze samenleving. Daar doe je het uiteindelijk voor. Bij de een gaat dat makkelijker dan bij de ander. Dan moet ik denken aan Mohammed die hier op zijn 16e kwam. In zijn eigen taal kon hij niet lezen en schrijven, laat staan in het Nederlands. Hij stond 3-0 achter en is superfanatiek aan de slag gegaan met school, taal en werk. Nu is hij dakdekker en praat ie als een bouwvakker. Hij heeft een eigen woning en veel vrienden. Het zou me niet verbazen als hij ooit zijn eigen bedrijf begint. Dat is toch mooi?”